Wessel Keemink na ‘bizarre, onverantwoorde’ reis terug in Nederland

Afgelopen vrijdag kondigde de Montenegrijnse overheid vergaande maatregelen aan om het coronavirus te bestrijden. Montenegro ging al vrij snel ‘op slot’. Begin februari mochten vluchten uit China niet meer landen, later volgde al snel Italië. Op vrijdag 13 maart sloot Montenegro de grenzen met buurlanden Servië, Bosnië, Kroatië en Albanië. Vorige week maandag werden ook het vliegverkeer en openbaar vervoer stilgelegd. Het resultaat van die maatregelen is dat het land ‘slechts’ 12 gevallen kent tot nu toe.

Dat was de situatie die tot afgelopen vrijdag gold in Montenegro, waar de spelverdeler van de Lange Mannen tot dan toe een uitstekend seizoen draaide. Zijn club Budva had ongeslagen de reguliere competitie gewonnen en was op weg naar de playoff-finale. Ook de bekerfinale moest nog gespeeld worden. In Europa werd hij met zijn team in de achtste finale van de CEV Cup uitgeschakeld door Zenit Sint-Petersburg. De maatregelen van vrijdag maakten dat het seizoen niet meer afgespeeld zou worden. Keemink ontbond zijn contract, dat nog tot eind april liep, en zo kon hij richting Nederland.

Mede door de vergaande maatregelen die vrijdag van kracht werden, besloten hij en zijn vriendin het erop te wagen naar Nederland terug te reizen. Ze vertrokken uit het studiootje waarin ze verbleven en werden met auto’s van de club naar de grens met Kroatië gereden. “Zij in een auto, ik in een andere, want er mochten niet meer dan twee personen in een auto zitten”, vertelt de opgeluchte Keemink telefonisch vanuit Schiedam.


Het plan
Wat volgt is een verhaal met meer twists and turns dan een hollywoodfilm, waarvan je misschien zou zeggen: nou, is dat niet wat overdreven? Het plan was simpel. Zaterdagochtend door de club naar de grens van Montenegro gebracht worden. Vervolgens lopend over het gebied tussen de Montenegrijnse en Kroatische grens en van daaruit een taxi naar het vliegveld van Dubrovnik (Kroatië) waar een huurauto klaarstond om naar Zagreb te rijden. Daar zouden ze zondagochtend het vliegtuig naar Amsterdam pakken.

Eerste obstakel
Zo gezegd, zo geprobeerd. “Toen we aankwamen bij de Montenegrijnse grens werd duidelijk dat we met een auto over de grens moesten. Dus regelden wij een taxichauffeur die ons kwam ophalen. We hadden een held van een taximan, die echt helemaal gek was. Die is vanuit Kroatië de grens overgereden en heeft ons met onze koffers meegenomen, zonder dat we uitgecheckt waren in Montenegro.”

Dat bleek geen goede zet, want Kroatië liet ze niet binnen voordat ze uitgecheckt waren uit Montenegro. Weer terug naar de andere grens alwaar ze een preek ontvingen voor het roekeloze gedrag. Ze mochten daarna wel uitchecken. Opnieuw aangekomen bij de Kroatische grens werd hen verteld dat zij alleen met hun eigen auto het land in mochten, niet met de taxi. Dus stonden ze in niemandsland, want ze konden niet terug, maar ook niet verder. De enige optie was dat iemand ze hun huurauto kwam brengen. “Dat was dikke stress, want als de taxichauffeur had gezegd: ‘sorry, hier laat ik het bij’, dan hadden we vast gezeten, omdat we al waren uitgecheckt.”

Hun taxichauffeur bleek een reddende engel te zijn, iemand die Keemink via een oud-teamgenoot van Aalst had kunnen regelen.

Superheld
“Die taxichauffeur was een of andere superheld. Hij zei: ‘Het is best, ik ga die auto wel even halen.’ Dus die gozer heeft onze auto bij het vliegveld van Dubrovnik opgehaald, is met onze huurauto teruggereden. Tenminste, dat hoopten we, want we kenden die man helemaal niet. Die had ook gewoon die auto mee kunnen nemen. Maar hij kwam echt terug, wij zijn ingestapt en de grens over gereden. Die man weer afgezet bij het vliegveld en hem een dikke fooi gegeven. Want als we vast waren komen te zitten, weet ik niet wat we hadden moeten doen.”

Door Bosnië
Dat was de eerste etappe van hun reis, ze waren pas in het zuiden van Kroatië bij Dubrovnik en moesten nog via Bosnië naar Zagreb. Bij die grens werden ze aangehouden. “Bij de Kroatische grens was opgeschreven dat wij door mochten, maar daar namen ze geen genoegen mee. De grenspost ging bellen. Het duurde een kwartier, maar leek wel vier uur te zijn. Uiteindelijk mochten we door het stukje Bosnië dat aan de Kroatische kust ligt. Daar reed de grenspolitie, die onze paspoorten had, voor ons uit en leverde ons gelukkig weer af in Kroatië.”

Aardbeving
Nu leken ze alle tegenslag wel gehad te hebben. De ruim 500 kilometer naar Zagreb werd afgelegd en na een kort nachtje in een hotel leverden ze zondagochtend hun huurauto in. Tijdens het inchecken voor hun vlucht naar Amsterdam werd Zagreb alleen getroffen door een aardbeving met een kracht van 5.3 op de schaal van Richter. Het duo mocht niet meer binnen wachten en werd de straat opgestuurd. Het was buiten maar drie graden, waar het de hele week nog rond de 20 was geweest. “Na twee uur volgde er een naschok. Dat was voor iedereen weer schrikken. Uiteindelijk is besloten dat onze vlucht naar Amsterdam die avond nog weg mocht.”

Doemdenken
De nuchtere Keemink is normaal niet van het wanhopen en doemdenken, maar aan boord van het vliegtuig, dat met zes uur vertraging toch naar Amsterdam vloog, durfde hij niet te denken dat ze er waren. “We hebben al zoveel pech gehad, straks stort het vliegtuig nog neer. Maar gelukkig zijn we thuis nu.”

Thuis is bij zijn ouders in Schiedam, waar hij twee weken zelfquarantaine hanteert. “Ik houd afstand, ook naar mijn ouders. Bij aankomst wilde ik een elleboog geven, maar die waren zo opgelucht dat ze toch een knuffel hebben gegeven. Alleen Lola had ik al aangeraakt, dus die raak ik nu nog steeds aan.”

Bekijk hierboven de Instagram Story van Lola hierboven.

Bizar
De komende twee weken vult hij zijn tijd met oefeningen doen op zolder waar een kleine fitnessruimte is. En hij zal zeer waarschijnlijk nog enkele keren terugdenken aan zijn hachelijke reis terug naar huis. Een reis waarvan hij nu zegt: “Achteraf gezien had ik het nu niet gedaan. Als er ook maar iets fout was gegaan bij een grens, als die taxichauffeur niet helemaal gek was, dan hadden we er waarschijnlijk nog gestaan. Het was bizar, misschien wel onverantwoord. Maar we hebben het risico genomen en we zijn er nu toch.”