"Voorlopig zal de volleybalsport niet uitsterven"

Ik hoef jullie als lezers van Volleybalkrant niks uit te leggen. Jullie houden ook van de mooiste sport op aarde. Jullie zien ook de schoonheid van de drietrapsracket die tot een flitsende aanval leidt. Jullie kunnen ook genieten als het subtiele samenspel tussen blok en veldverdediging klopt. Jullie weten hoe lekker een goed gelukte pannenkoek kan zijn.

Maar het mag allemaal niet meer, met dank aan een gluiperig virus waar we maar geen vat op krijgen. Die eerste periode van onthouding – in het voorjaar - had nog wel wat. We gingen elkaar via filmpjes laten zien hoe je gezellig fit kon blijven in huiskamer of tuin. Later mochten we een beetje buiten ballen. Dat was geen straf, want het was lekker weer.

Dit tweede volleybalverbod is veel moeilijker te verteren. We waren klaar met corona en klaar om te knallen, op alle niveaus. Wedstrijden spelen, daar doen we het toch allemaal voor? En toen kwam de man met de hamer, op dinsdag 13 oktober. Okay, we mochten als troost nog trainen in groepjes van vier, met inachtneming van die fokking anderhalve meter. De één wilde wel, de ander liever niet. Besturen en commissies piekerden zich suf. Hoe gaan we dat regelen? Net toen de meeste clubs een plannetje hadden uitgewerkt, werd de maximale groepsgrootte ineens 2 in plaats van 4. Wat moeten we daar nu weer mee? Alle reden voor drie keer het k-woord, met stemverheffing ten gehore gebracht.

Als er iets goed fout gaat, is het wel zo fijn om iemand de schuld te kunnen geven. Maar dat is nu even niet zo makkelijk. Tenminste, ik heb zelf wel begrip voor de maatregelen en voelde me tijdens de eerste maand van de competitie ook niet helemaal senang in een met volleyballers gevulde sporthal. Zeker niet toen ik een Amsterdamse hal een heel mannenteam luidkeels liederen hoorde zingen tussen het volleyballen door. Hoe dom kun je zijn?

Drie dagen later werden de wedstrijden weer eens verboden. Terecht. Binnen onze sport is afstand houden onmogelijk, maar we hebben er zelf ook wel een hele kleffe bedoening van gemaakt. Als ik dat virus was, wilde ik niets liever dan in of op een volleyballer zitten. In een mum van tijd heb je alle teamgenoten te pakken. Volleyballers schreeuwen, zingen, zweten, knuffelen, huggen en highfiven aan de lopende band. Hun wedstrijden zijn potentiële superspread-eventjes.

Ik heb mijn hoop gevestigd op sneltesten en een vaccin. En ik heb een klein beetje hoop dat we als volleyballers na de herstart dat hele kleffe een beetje achter ons kunnen laten. Dat vind ik al heel lang trouwens en daarover heb ik jaren geleden als eens een column geschreven. Maar het heeft niet veel geholpen.

Hoe dan ook: Houd moed, zeg je lidmaatschap niet op en steun je club nu meer dan ooit. Dit als spelend lid, supporter of sponsor. Blijf fit en vrolijk en besef dat het vanaf nu alleen nog maar beter kan worden. Lichtpuntje: de jeugd mag nog trainen, dus voorlopig zal de volleybalsport niet uitsterven.