Swingen op de kermis van Nijmegen

Normaal gesproken schrijf ik liever niet over speelsters met wie ik in de zaal sta. Nu benut ik de kans om Spaarnestad te introduceren als de ‘sleeping giant’, zoals de Nevobo de club met ruim 800 leden noemde. Toen ik deze zomer met de leiding van de club in gesprek kwam, gaf ik meteen aan dat Spaarnestad niet eeuwig moest blijven slapen. En ik ben ook niet teruggekeerd naar mijn geboortestad om D1 als Doornroosje pas na 100 jaar te laten wakker kussen.

Ik geef toe dat ik met mijn 62 jaar al een aardig eind op weg was. Ik ben geboren in de Overtonstraat - in hetzelfde huis als mijn vader - en in de tuin staat nog altijd een appelboom. Ik liep als kind met mijn ‘ome Jos’, de Haarlemse kunstschilder Jos Schimmer,  naar de Jan Gijzenkade om de voetballers van Haarlem aan te moedigen. Uitgerekend tegenover dat oude stadion staat nu de Yvonne van Genniphal, het gloednieuwe Theatre of Dreams voor de volleyballers van Spaarnestad.

De faciliteiten zijn top, met Jodie Meiland van Fysio 201 in Haarlem beschikken we over een geweldige fysiotherapeut, die twee keer per week de fysieke training verzorgt. Op de maandag laat assistent Bart Keesom de meiden dansen op de agility ladders en werkt hij aan hun coördinatie en voetenwerk. We vormen nu al een hechte staf. En we werken met een prachtige groep speelsters met ambities.

Spaarnestad staat er financieel prima voor, op alle terreinen wordt hard gewerkt om de dromen te realiseren. Maar de club voelt ook de groeipijnen van de versnelde promotie in 2020. De topteams eindigden onderaan, ook D1 vertrok dit seizoen bepaald niet van pole position. We begonnen als de nummer 12 van de Topdivisie B, ook na drie wedstrijden in dit seizoen hangen we nog aan de staart van het peloton.

Toch begroet ik de 3-1 nederlaag tegen koploper Vocasa met een glimlach en niet alleen, omdat mijn kinderen juichen en klappen voor het team van hun vader. In juni hadden we pas één hoofdblokkeerder, over enkele weken hebben we met Ruth Zijlstra (ex US) de gewenste, ervaren libero binnen. We moeten het zaterdag doen met drie passer/lopers, omdat de pas 15-jarige Manou van Rijnsoever met dubbel speelrecht in het shirt van Jonas mijn oude liefde VV Amsterdam wegtikt in de Blauw Withal. Maar de progressie van deze groep is onmiskenbaar.

Bij de laatste training donderdag heb ik nog wat twijfels. De passlijn is grieperig en heeft pijntjes, zijn we zaterdag bestand tegen de servicedruk van Vocasa dat US in eigen huis met 3-1 heeft verslagen? De aanvoerder stuurt op weg naar Nijmegen een foto van een ‘fris en fruitige’ passlijn, die me niet helemaal geruststelt.

In de stokoude Vocasa-hal realiseer ik me opnieuw dat we als Spaarnestad gezegend zijn met onze nieuwe volleybaltempel, al ligt het paarse centercourt er prachtig bij. We beginnen met Natalia Zoet als spelverdeler, Sammie Poel op dia, aanvoerder Rudie Dopp en de 16-jarige Nigella Negenman als de passer/lopers, de van US overgekomen Frederique van Veen en Marit Pleijster op midden en de in de Topdivisie debuterende libero Daniek Niggebrugge.

En vanaf de eerste service van ‘Nat’ voel ik dat het een mooi potje kan worden. Natuurlijk heeft ook Vocasa meer centimeters aan het net dan wij, beschikt die ploeg over power op ‘5’. Maar Natalia kan het spel mooi spreiden, Frederique zweeft aan het net en scoort met haar omloopbal. De steekjes van Marit hebben rendement. Sammie blokkeert sterk op rechtsvoor en onze passlijn blijft keurig overeind. Libero Daniek wordt zelfs overgeslagen door de serveerders van Vocasa.

Ik had het de meiden nog eens voorgehouden: doe jezelf niet tekort met een te hoge foutenlast als in de tweede wedstrijd tegen Ledub. We maken alleen kans tegen Vocasa als we onze afspraken nakomen en volle bak durven scoren. Serverend laten we nog iets te veel liggen en ondanks twee goede sets staat het toch 2-0 (25-21, 25-19) voor Vocasa. Gaan we onszelf weer te kort doen? No way.

Tijdens het teamweekend in Groningen leerden we al dat ‘Binnen’ van Marco Borsato eigenlijk is geschreven voor onze hoofdblokkeerder Jinne Geelen, die gelukkig tot eind dit jaar bij D1 blijft en daarna op reis gaat. En Jinne komt Binnen met geweldige killbloks en een lekker eerste tempo. Ze is niet de enige die het team een nieuwe impuls geeft. Rochelle Negenman wenst niet voor haar zus onder te doen, ze passt uitstekend en scoort geregeld in de ‘pipe’.

Spelverdeler Seline van den Oever worstelde maandenlang met een polsblessure en ik had een lasso nodig om haar niet te vroeg als het dartele veulen de wei in te sturen. Alsof ze de frustratie van die noodgedwongen absentie in één set van zich wil werpen, pompt Seline met haar setjes en een prachtige serviceserie een bak energie in het team. Onze linkshandige dia Maaike van de Water slaat de gaten in de grond van die toch al krakkemikkige Vocasa-hal. Girl Power Rules! 

Vocasa is het helemaal kwijt, ik geniet aan de kant van de enorme vechtlust. ‘Roch’ haalt zo ongeveer achter de tellerstafel een bal van de grond en we winnen die rally’ én de set: 25-20. In set 4 kunnen we lang aanklampen, al blijven we moeite houden om de midden van Vocasa die zowel met links als rechts aanvalt, af te stoppen. Ook nu komen we net iets tekort, maar we mogen trots zijn op een knappe teamprestatie. Met dit spel komen de punten echt wel!

Spaarnestad D1 heeft er na zaterdag twee supporters bij, zaterdagavond kijk ik met Wera en Andrej vanuit het restaurant op de Waalkade in Nijmegen uit over de kermis. En voel ik opnieuw de adrenaline van een heerlijke wedstrijd tegen Vocasa, die veel perspectief biedt voor de rest van het seizoen. De aanvoerder stuurt nog een foto in de groepsapp: de passlijn is achterin de auto op weg terug naar Haarlem in slaap gevallen.

Robèrt Misset

trainer/coach D1 Spaarnestad