Morgen start een nieuwe levensfase voor Jasper Diefenbach

Jasper Diefenbach nam deze maand tijdens de wereldkampioenschappen volleybal in Bulgarije en Italië afscheid van zijn carrière als topvolleyballer. De 150-voudig international start maandag 1 oktober zijn maatschappelijke carrière. Volleybalkrant.nl sprak met hem af, thuis in Utrecht.

De 30-jarige Dordtenaar startte al op zijn achtste jaar met volleybal. Vanaf zijn veertiende werd alles serieuzer: hij ging drie à vier keer per week trainen. Tot zijn negentiende bleef hij zijn Dordtse club Ekspalvo (heet nu Next Volley, red.) trouw. Diefenbach studeerde econometrie, eerst een jaar in Rotterdam, en toen hij in het Talent Team kwam, stapte hij over naar de Universiteit van Amsterdam (het Talent Team is tegenwoordig gevestigd op Papendal, red.). Zijn coach was toen Gido Vermeulen. Twee jaar later is Diefenbach bij Dynamo in Apeldoorn gaan spelen. Vervolgens kwam hij in een ‘carrousel’ terecht: één jaar Orion (Doetinchem), Volley Tilburg en toen naar het buitenland: eerst België met één jaar Puurs en twee jaar Lennik (met bekerwinst) om vervolgens naar Frankrijk te gaan (Montpellier, Nantes en afgelopen jaar Tours, met het nationaal kampioenschap).

Wanneer debuteerde je bij Oranje?

,,Ik speelde in 2011 mijn eerste interland bij Edwin Benne. Daarvóór trainde ik al mee bij Peter Blangé, zat soms op de tribune omdat de middens op dat moment wel sterk waren, zoals Rob Bontje, Wytze Kooistra en Lars Lorsheijd. Onder Benne speelde ik denk ik tien interlands. Twee jaar later kwam ik er weer bij, fulltime toen.

Wat betekende een gemiddelde trainingsweek voor jou?

,,In het clubseizoen trainde je drie à vier keer per week twee keer per dag. Maandagochtend krachttraining, maandagmiddag baltraining, dinsdag twee keer trainen, woensdag weer krachttraining en baltraining, en dan vaak richting het weekend iets rustiger. Dus op vrijdag één training voor het gevoel en zaterdagochtend nog één training voor de wedstrijd. Al met al heb je het dus toch wel over een training of negen, tien per week, plus die wedstrijd. Een baan erbij is onmogelijk, maar wel iets van een opleiding erbij. Het lichaam moet rusten, maar dat hoeft niet te zeggen dat het hoofd persé niets hoeft te doen. In mijn rustpauze kon ik best wel studeren. Echt fysieke inspanning is niet mogelijk, ik was af en toe best wel op.”

Hoe kon je jouw studie combineren met je topsportbestaan?

,,Mijn studie had niet zoveel contacturen. Het is anders dan HBO waarbij je veel in groepen werkt en vaak aanwezig moet zijn. Op de Universiteit moet je veel zelf werken. Dat was wel aanpoten.”

Je bent 2,5 jaar aanvoerder geweest van de Lange Mannen. Wat houdt dat eigenlijk in?

,,Je bent een soort schakel tussen de coach en het team. Als je continu op elkaars lip zit speelt er een hoop in het team. Het is aan de aanvoerder om te zorgen dat er geen dingen escaleren en dat je goed aanvoelt wat er nodig is. Je wordt ook gevraagd naar je mening over zaken als trainingsintensiteit en tactiek. Voor mij was het altijd wel meer dan de toss doen. Ik zag het als mijn taak om het team beter te laten functioneren.”

Hoe kijk je terug op de WK Volleybal?

,,Ik vind dat we mooie dingen hebben laten zien. We hebben boven onze standaard gepresteerd, en het beter dan verwachting gedaan. Het was goed dat we zo’n voorbereidingsprogramma hebben gehad tegen Italië, Frankrijk en Brazilië. Dan leer je aan te haken bij een hoger niveau, en dat is wel iets anders dan elke keer weer tegen Finland of Tsjechië spelen. Dát is wat het team nodig heeft. Ikzelf viel op het eind helaas geblesseerd uit. Ik kon tijdens de warming-up van de laatste wedstrijd tegen Italië echt niet verder. Ik had een stekende pijn als ik te lang druk op mijn linkerbeen zette. Het laatste weekend was eigenlijk al op het randje. Ik was verbaasd dat het nog goed ging tegen Finland. De slotwedstrijd was geen haalbare kaart.”

Wat zou je Oranje mee willen geven?

,,We winnen nu één van de tien keer van Frankrijk, het is zaak dat we nu meerdere keren van dat soort teams gaan winnen. Het zou fantastisch zijn als we volgend jaar tijdens de EK in Nederland de kwartfinale voor eigen publiek kunnen spelen, en wie weet wat er dan mogelijk is. Dat moet wel het doel zijn, zeker ook als je kijkt naar het meedoen aan een Olympisch kwalificatietoernooi. Dan zul je ook op het EK een goed resultaat moeten neerzetten. De potentie is er zeker. Er zijn twaalf landen op de Spelen, met meestal vijf landen uit Europa. Je hebt Rusland, Polen, Servië, Italië en Frankrijk. Dat zijn toplanden en dan heb je nog een hele grote groep landen waaronder wij, dus ontzettend veel gegadigden voor een paar plekjes. Het is drie keer zo moeilijk om op de Spelen te komen dan op een WK.”

Je bent nu 30, je interlandcarrière stopt op precies 150 interlands. Wat nu?

,,Ik begin maandag bij ilionx met een nieuwe baan. Ilionx is een ICT-bedrijf op Papendorp hier in Utrecht, en tevens de hoofdsponsor van de dames. Via die route ben ik daar ook terecht gekomen. Ik word daar business intelligence consultant. Daarnaast word ik assistent van VV Utrecht, de club van mijn vriendin Bianca (Gommans, red.) die topdivisie speelt in de Galgenwaard. Een beetje kennis delen vind ik leuk: zelf een training geven, een training assisteren bij hoofdcoach Arjen Schimmel en er bij de wedstrijden bij zijn. Zelf heb ik nog geen plannen. Ik kijk wat er op mij afkomt. Ik ben er toch wel heel lang en intensief mee bezig geweest. De honger naar de bal is er niet meer. Misschien komt dat weer over een paar maandjes. Op dit moment ga ik wat fitnessen om alles een beetje op orde te houden maar ik heb geen serieuze plannen om bij een team te gaan spelen.”

Kwam dat stoppen spontaan bij je op?

,,Nee. Je moet je voorstellen dat je de beslissing om door te gaan al in februari-maart moet maken. Dan komen alle clubs. Als je een goed seizoen hebt en een goed contract wil tekenen moet je dat dan al doen. Op dat moment beslis je al voor de toekomst. Als je wacht tot nu dan haak je ergens later aan. Ik heb mijn beslissing daarom al langer geleden genomen.”

Wat heeft jouw topsportcarrière jou gebracht?

,,Veel levenservaring. Ik heb in andere landen gewoond, in andere talen gecommuniceerd, samengespeeld met mensen van over de hele wereld. Dat geeft een soort ervaring die je niet snel meemaakt als je hier in Nederland blijft hangen. Het zijn hele intensieve trajecten. Je bent elk jaar zeven maanden weer in een compleet nieuw team en gaat daarmee aan de slag om iets te presteren met jongens die je daarvoor niet kende. Ook daarna spreek je driekwart nooit meer. Je moet het samen wel allemaal voor elkaar zien te krijgen, met buitenlandse coaches met allemaal een eigen visie. Op een gegeven moment krijg je zelf ook meer ervaring en zie je zelf ook wat wel en wat niet werkt.”