Mijn keuze

Ik snap dat sommige mensen het in eerste instantie niet begrijpen, want “volleybal is toch gewoon je hobby? Dat is toch alleen maar leuk?” Ja, volleybal is naar mijn mening inderdaad heel erg leuk en de mooiste sport die er bestaat. Het spelletje is het allerleukste om te spelen, je bezoekt landen die je anders misschien nooit had bezocht, je ontmoet bijzondere mensen en je kunt je geld verdienen met hetgeen dat je leuk vindt om te doen. Toch is er een keerzijde: je bent continue de hort op.

Doordat wij zoveel toernooien spelen, hiervoor verre reizen maken in de zomer en in de winter meestal bij een club in het buitenland spelen, zien wij onze familie en vrienden minder vaak dan gewenst. Een bruiloft van je beste vriend of vriendin? De kans is groot dat je daar niet bij kan zijn. Een familie weekend? Ik ben vaak genoeg de enige die op de familiefoto mist. Een verjaardag of zelfs een begrafenis waarbij je iemand erg graag wil steunen? Wij steunen die persoon meestal vanaf een afstand. Dit klinkt natuurlijk nogal negatief en dat is niet mijn insteek van dit verhaal, maar het is wel de realiteit. Zij het niet dat je er super veel voor terug krijgt, want alle ervaringen die ik heb opgedaan en vriendschappen die ik dankzij het volleybal heb gesloten nemen ze me nooit meer af.

Ik heb jullie nu een algemeen beeld gegeven van de voor- en nadelen die aan het leven van een topvolleybalster kleven. Maar bij deze mijn persoonlijke verhaal.

Ik heb privé nogal wat voor mijn kiezen gehad de afgelopen anderhalf jaar. Ik vind het niet nodig om in detail te treden, maar 2019 was geen geweldig jaar voor mij en mijn familie. Maar ook 2020 bleef ons niet gespaard. Terwijl ik in Roemenië woonde en speelde voor mijn toenmalige werkgever Alba Blaj gebeurde er in Nederland een en ander omtrent mijn familie. Enorm dankbaar was ik dat ik van mijn coach de vrijheid kreeg om voor vijf dagen naar Nederland te gaan, maar toch waren die vijf dagen lang niet genoeg. Ik heb me echt enorm machteloos gevoeld: ik was elke dag twee keer aan het trainen aan de andere kant van Europa, terwijl het thuis helemaal niet goed ging. Dit viel mij enorm zwaar en ik weet nog dat ik toen direct tegen mijn teamgenoot en lieve vriendinnetje Femke zei: ik wil dit niet meer.

Dat Corona om de hoek kwam kijken was natuurlijk iets verschrikkelijks voor de hele wereld. Maar hoe egoïstisch dit ook mag klinken: het heeft er wel voor gezorgd dat ik heel snel weer naar Nederland kon en dus bij mijn geliefden in de buurt kon zijn. Vanaf dat moment ging er een wereld voor mij open. Had iemand me nodig? Dan kon ik er zo naartoe. Had ik zelf behoefte aan het zien van mijn ouders en/of zussen? Ik stapte zo de auto in. Dit was wat ik zo erg had gemist de tijd dat ik in het buitenland zat en merkte aan alles dat dit exact was wat ik op dat moment nodig had.

Na lang wikken en wegen - want geloof me, het was allesbehalve een makkelijke keuze - heb ik dus besloten om tot januari niet bij een club te spelen. Waarom dit geen makkelijke beslissing was? Nog nooit, maar dan ook nooit heb ik een keuze ‘tegen’ volleybal gemaakt. Al sinds mijn 15e ben ik uit huis en staat mijn leven volledig in het teken van deze sport. Om nu eens écht voor mezelf en mijn privé leven te kiezen was niet bepaald makkelijk. Maar wel iets waar ik enorm veel behoefte aan had en nu super dankbaar voor ben dat ik deze keuze heb gemaakt.

Of ik volleybal gedag heb gezegd? Zeker niet. Ik ben nog iedere dag op Papendal te vinden waar ik mee train met de meiden van het Talent Team onder begeleiding van onze nieuwe bondscoach Avital Selinger. Wat hij op dit moment bij de jonge meiden doet, hoe hij met ze werkt en de ervaring die ik zelf met hem heb maken dat ik erg blij ben dat hij straks aan het roer komt te staan. Momenteel heb ik het enorm naar mijn zin bij de talenten, ik leer veel van hen en zij hopelijk ook van mij. Of ik binnenkort weer bij een club zou willen spelen? Ja, zeker. Ik denk dat deze break van het buitenland ook mentaal super goed voor me is geweest, ik heb even uit kunnen zoomen en goed kunnen kijken naar wat ik al heb bereikt en wat ik nog zou willen. Hoe dankbaar ik ben voor de tijd die ik heb gekregen om thuis te zijn, zo ready ben ik nu om er weer tegenaan te gaan.

Ik hoop dat ik via deze weg antwoord heb gegeven op veel van jullie vragen, maar ook een beetje begrip heb weten te creëren bij diegenen die daar moeite mee hadden tegenover meerdere atleten die deze keuze hebben gemaakt. Zij mogen dan wel niet exact dezelfde beweegredenen hebben als ik, zo’n beslissing maken terwijl je altijd hebt geleefd voor je sport zou niet mogen worden onderschat.

Heel erg bedankt voor het lezen, zorg goed voor elkaar en blijf gezond allemaal!

Liefs, Kirsten.