Gezocht: hoogvliegende volleybalsters

Wie de cijfers bestudeert van  de teams die het podium haalden op het voorbije WK voor vrouwen in Japan, kan de conclusie trekken dat de successen vooral zijn gebouwd op volleybalsters met een lengte van minimaal 1.90 meter en een enorme sprongkracht.

De absolute hoogvlieger van het toernooi is de Italiaanse ster Paola Egonu. Met haar niet overdreven lengte van 1.93 raakt ze de ballen in de aanval op een nauwelijks voor te stellen hoogte van maar liefst 3.44 meter. In de blokkering reikt ze tot 3.21 meter. Dat helpt, wetend dat het net bij de vrouwen op 2.24 meter hangt. Kijkend naar onze Nederlandse vedetten, superster Lonneke Sloetjes vuurt haar kanonkogels af op een hoogte van 3.22 meter. In de blokkering reikt ze tot 3.15 meter. Een speelster als Maret Balkestein, die ook geacht wordt een aanvalster als Egonu te stuiten, begint al met een lengte-achterstand van 13 centimeter. Ze kan haar blok op 2.85 neerzetten. Dan komt ze bij een aanval van Egonu toch bijna 60 centimeter tekort. Een speelster als Anne Buijs, 11 centimeter langer dan teamgenoot Balkestein, komt in haar blokkering nog altijd 45 centimeter tekort.

De Chinese ploeg, waar Oranje tijdens het WK twee keer redelijk kansloos van verloor, slaat alles als het gaat om het aantal hoogvliegers. Zhu Ting (1.98 meter) en Yuan Xinyue (2.01 meter) zijn de twee langste speelsters. Maar ook de speelsters die net rond of boven de 1.90 meter zijn, komen in de aanval en blokkering tot extreme hoogte. Als je op beide onderdelen niet boven de 3.00 meter komt, doe je in China eigenlijk al niet mee. In de aanval komen alle speelsters boven die hoogte.  Superster Zhu Ting zit het hoogst en haalt de 3.27 meter, drie andere speelsters zitten op 3.17 meter. In de blokkering zitten de lange Xinyue en Yang Hanyu het hoogst, met 3.11 meter. Nog elf andere speelsters halen de 3.00 meter en meer.

Bij wereldkampioen Servië valt op dat maar een paar speelsters de 3 meter of meer halen in de blokkering. Aanvalend ziet het er bij de kersverse kampioenen een stuk beter uit. Stefana Veljkovic (1.90 meter) zit het hoogst met 3.25 meter. Tijana Boskovic (1.93 meter), uitgeroepen tot beste speelster van het WK, komt net als haar even lange ploeggenote Milena Rasic tot 3.15 meter.

Een bondscoach selecteert ook straks in de aanloop naar het EK volgend jaar en de Olympische Spelen in 2020 niet alleen op lengte en sprongkracht. Maret Balkestein en Marrit Jasper zouden dan alleen al op grond van hun lengte (beiden 1.80 meter) afvallen. Zou de norm zijn dat je zowel in de aanval als in de blokkering op zijn minst de 3.00 meter moet kunnen aantikken, dan moeten zelfs supertalent Juliët Lohuis (2.95 in de blokkering), Anne Buijs (2.99 in het blok) en Tessa Polder (2.93 in het blok) afhaken. En dan hebben we het nog niet eens over de spelverdeelsters, die ook in de blokkering hun rol hebben te spelen. Laura Dijkema haalt daar de 2.79 meter, Britt Bongaerts reikt 5 centimeter hoger.

Natuurlijk tellen niet alleen de kille cijfers. Ervaring, spelinzicht, conditie, volleybalintelligentie en mentale weerbaarheid spelen ook een belangrijke rol. Hoe zou anders een speelster als Maret Balkestein zich met haar 1.80 meter al zo lang op het hoogste niveau handhaven. Als zij door haar spelverdeelster wordt gelanceerd, weet ze vaak het gaatje in of langs de blokkering te vinden om toch te scoren. En anders gebruikt ze de vingertoppen wel van de blokkeerders om haar punten te maken. Maar in de blokkering weet de tegenstander haar wel te vinden. In het hele toernooi (13 wedstrijden, 48 sets) maakte ze als buitenaanvalster maar 6 killblocks. Dat is net iets meer dan de spelverdeelsters Dijkema en Bongaerts. De andere buitenaanvalster van Oranje bijvoorbeeld, Anne Buijs, die ongeveer even veel vlieguren maakte als Balkestein, kwam tot twee keer zoveel killblocks.

In de periode dat Balkestein (30 jaar) deel uitmaakt van de fine fleur van het Nederlandse vrouwenvolleybal heeft ze in de 308 interlands natuurlijk ook volop haar andere kwaliteiten laten zien. Verdedigend en passend is ze bijna niet te evenaren. Ze is de echte leider van het team, gaat altijd voorop in de strijd. En ze is de vooruitgeschoven post van trainer/coach Jamie Morrison in het veld.