Een abrupt einde

Op woensdag 11 maart speelden wij met CSM Volei Alba Blaj een competitiewedstrijd tegen onze directe concurrent Dinamo Bucuresti. Bij binnenkomst werd onze temperatuur gemeten, moesten we onze handen desinfecteren en in de hal mochten, inclusief de teams, niet meer dan 100 mensen aanwezig zijn. Best gek, normaal zaten de tribunes vol met onze zogenaamde ‘diehard hooligans’, maar deze keer waren het alleen de directe leden van de club zelf die lawaai voor ons moesten gaan maken. Logisch dat deze maatregelen genomen moesten worden, maar ik vond het toch ietwat krom: je moet eerst je handen desinfecteren om vervolgens met z’n allen allemaal 2 uur lang dezelfde bal aan te raken en elkaar high fives te geven. Maar goed, het is allemaal prima gelopen en we hebben de wedstrijd met 3-0 gewonnen waardoor het kampioenschap zo goed als binnen was!

Op donderdag (de dag na de wedstrijd) kregen we een appje van de aanvoerster dat de training eruit werd gegooid en dat de wedstrijd dat weekend niet door zou gaan. De volgende dag moesten we ons melden in de hal voor een gesprek met de president van de club en de burgemeester van Blaj. Zij wisten ons met 99% zekerheid te vertellen dat de competitie stop zou worden gezet, én dat wij tot kampioen benoemd zouden worden, maar het was nog wachten op het officiële besluit van de regering die zondag van zich zou laten horen. Die avond hebben we nog één training gedraaid met z’n allen. De warming up bestond o.a. uit rondootjes en vervolgens speelden we zes tegen zes met de staf. Het was een soort van afscheidstraining, alleen had ik dat op dat moment totaal niet door.

Wachtend op wat zondag zou brengen vielen we de zaterdag een beetje mini zwart gat. We hadden ons volledig ingesteld op een wedstrijd dat weekend en ineens moet je jezelf zien te vermaken. Heel raar hoe je je dan kunt voelen, maar we (Femke Stoltenborg en ik) hebben er alsnog een leuk dagje van weten te maken. Achteraf gezien hadden we onze koffers al in kunnen pakken, maar omdat die maandag nog een fotoshoot voor een grote sponsor gepland stond en we niet hadden verwacht dat ze die zouden cancelen, hebben we de koffers gelaten voor wat ze waren.

De volgende dag zouden we om 10.00 uur horen wat de conclusie vanuit de regering zou zijn. En zo precies als deze club altijd is: om 10.01 uur lieten ze ons direct weten dat het klaar was. De competitie werd stopgezet. We konden naar huis, maar wél als kampioen van de league.

Nog geen twee minuten later stroomden de appjes binnen van onze Servische teamgenootjes. Die waren direct de auto ingesprongen richting huis, bang voor het feit dat de grenzen dicht werden gegooid en ze anders te laat zouden zijn. Geen knuffels, geen oogcontact, nee.. een afscheid via voice berichtjes op WhatsApp. Logisch natuurlijk, ik wilde zelf ook zo snel mogelijk weg. Maar het was toch wel heel bizar om mee te maken. Een seizoen lang zie je elkaar twee keer per dag, zes dagen in de week en ineens komt daar zo abrupt een einde aan. Ik kan er nog steeds niet bij met mijn hoofd.

Ook Femke en ik zijn meteen in onze laptops gedoken om een vlucht naar Nederland te boeken en vervolgens onze koffers te pakken. Het is moeilijk te beschrijven hoe we ons die dag voelden. Ineens moet je je appartement leeg halen, je persoonlijke spullen van de muur verwijderen, een grote schoonmaak sessie houden en nog naar de sporthal om je volleybalspullen uit de kleedkamer te halen. Ik had die week ervoor nog grote boodschappen gedaan met de gedachte: ik zit straks opgesloten in m’n appartement in Blaj, dan heb ik in ieder geval genoeg en hoef ik de deur niet meer uit. Dus mijn koelkast stond vol met eieren, kipfilet, groente en fruit. Weggooien is zonde, dus heb ik het maar in twee grote tassen gedaan en op een plek gezet waar zwervers vaak komen, zijn zij ook weer even voorzien. Na de laatste keer op en neer richting de vuilnisbakken buiten kon ik eindelijk even zitten. Die nacht nog vlogen wij naar Nederland.

En dan zit je ineens thuis. Geen volleybal meer, geen ritme meer. Ik heb alle tijd van de wereld om te spenderen met mijn vriend en hond, om nieuwe dingen te ontdekken (denk aan Yoga lessen en Full Body workouts via Youtube doen) en om fysiek, maar ook zéker mentaal aan te sterken. Al vanaf mijn 15e volleybal ik dag in dag uit met als langste break twee weken. Dus ondanks dat ik de situatie uitermate verdrietig en lastig vind soms, probeer ik juist deze tijd goed te gebruiken om te resetten. Even geen volleybal, even geen verplichtingen. Moet jij eens afwachten hoe groot de honger naar de bal straks weer is bij iedereen.

Maar tot die tijd blijft het bij home work-outs, wandelingen met de hond en fietsen in het heerlijke zonnetje. Stay strong lieve mensen, we komen hier sterker uit!