[Column] De noodzaak voor ieder talent

Op Volleybalkrant.nl was lange tijd de column van de week te lezen. Deze rubriek is verdwenen, maar de redactie staat nog steeds te springen als er een column wordt ingezonden. Lees hieronder de column van de ambitieuze trainer Robin Bhaggan.

De noodzaak voor ieder talent
Regelmatig krijg ik vragen over de invulling van mijn beleid als trainer in de jeugdopleiding. ,,Wat moet je doen om je spelers fanatiek te krijgen?" Het antwoord op deze vraag is heel simpel: NIETS. We denken allemaal zoveel te 'moeten' als trainer, terwijl wij - net zo min als onze spelers - niet beter worden van dwang. De talenten moeten naar school, ze moeten hun huiswerk doen, ze moeten op tijd thuis zijn en ze moeten hun kamer opruimen. En dan krijgen ze ook nog allerlei regels bij het volleybal? In de eerste weken start bij mij een proces van ont-moeten. 

De eerste trainingen
Wat stond ik verbaasd te kijken toen meer dan de helft van mijn nieuwe pupillen bij de introductie minstens 5 minuten te laat kwam aankakken. Welkom in Nederland werd er door mijn collega-trainers nog geroepen. Wat te doen met spelers die te laat komen? Zolang spelers aan het einde van de maand geen loonstrookje voor hun presentie krijgen, voel ik mij niet geroepen ze verplicht te laten komen. Wie zijn schuld is het immers dat een kind ervoor kiest een andere prioriteit boven de training te stellen?

De eerste baltraining ná de introductie zullen de sporters daarom ook niet snel meer vergeten. Stipt om 8.30 uur heb ik de deuren van de zaal op slot gedraaid met een briefje op de deur. ,,Helaas.. de wedstrijd is al begonnen. Als je een goede reden denkt te hebben om te laat te zijn, mag je deze voorleggen aan de juffrouw achter de balie.'' Deze dame heeft uiteindelijk een aantal kinderen opgevangen en aan hen de vraag gesteld of ze ook te laat zouden komen bij een wedstrijd op de Olympische Spelen. Ik kan jullie verzekeren dat er nooit meer iemand te laat is gekomen op een training.
Bij de andere groepen heb ik de deur niet eens op slot hoeven draaien. De roddel van die gekke trainer die briefjes op de deuren plakt en de juffrouw achter de balie met haar lastige vragen was al rond gegaan. Iedereen zorgt er voortaan voor dat ze ruim op tijd zijn. Geen donderpreek, geen regels. De trein start in volle vaart en als je zin hebt om mee te gaan... spring dan vooral op tijd aan boord. 

Het proces van ont-moeten  
De vraag die ik in het vervolg heb voorgelegd aan de spelers is niet of ze alles voor het volleybal over hebben. Ook niet welke regels zij nodig denken te hebben om de top te bereiken. Mijn vraag was wanneer zij écht kunnen kiezen voor de dingen die ze doen. De spelers opperden enkele opties: als je ernstig ziek bent en nog maar kort te leven hebt. Als je je passie hebt gevonden. Als je in je plan gelooft. Als je gelukkig wordt van wat je doet.

Uit deze antwoorden blijkt dat er iets vooraf gaat aan fanatisme en regels. Dat is de noodzaak. Waarom kom je naar de training? Wat is er te halen en wat kom je brengen? Vanaf de dag dat we dit onderwerp besproken hebben, houden we allemaal een boekje bij. Iedere dag schrijven we op wat onze Ikigai is. Wellicht heb je die naam wel eens voorbij zien komen. In Japan staat het voor de zin waarmee we 's ochtends ons bed uitkomen. Wat motiveert je en waar kijk je die dag naar uit? De noodzaak voor ieder talent is om erachter te komen wanneer je 100 procent kiest voor wat je doet. En het is geen makkelijke weg, maar wel de enige weg. Dat is misschien wat je 'moet' doen als trainer: zorgen dat ieder talent zijn motivatie onderzoekt.

Het begint bij motivatie
Ook geef ik de jeugd trainingsroutines mee naar huis. Moet ik nu gaan controleren of ze hun huiswerk doen? Moeten ze al hun oefeningen doen om de fysieke achterstand ten opzichte van talenten uit andere landen in te lopen? Net als de invloed die ik heb hoe laat een puber besluit zijn bed uit te stappen om op tijd op training te komen, heb ik geen enkele invloed en controle op de trainingsroutines die ze thuis doen.

Ik heb een presentatiebord gepakt, alle namen opgeschreven en de oefeningen erbij. Schrijf iedere training even op hoeveel series en herhalingen je doet, dan weten we gelijk wie de beste is. Ik heb ze verteld welke topspelers welke percentages scoren bij deze oefeningen, dus als je zo goed wilt worden als zij.... vul maar in. Ze zijn nieuwsgierig naar elkaar of ze niet vals spelen en hoe snel iedereen vooruit gaat. De progressie is enorm. Geen regels, maximale motivatie. Zodra het moeten wegvalt, kiezen ze met intrinsieke motivatie en passie voor volleybal. Uit ervaring weet ik dat dit een zeer belangrijk element is binnen topvolleybal en daar kunnen ze ook in hun verdere leven nog profijt van hebben. Ik heb nog nooit iemand hoeven aanmoedigen om beter zijn of haar best te doen en ik durf mijn handen in het vuur te steken dat ze thuis uitstekend aan het werk zijn. Waarom? Omdat ze er zelf voor kiezen.

Robin Bhaggan

Lees ook de column: Selectietraining: wie wijst wie af?